lunes, 25 de julio de 2011

Buenos Aires i el petit Sancu!

Despres d'uns dies sense escriure reprendrem el fil...

Una nit vaig necessitar a la ciutat perque el meu cervell recordes que tenia una bona amiga del poble per aqui (les barrulinhes no entenen de fronteres). Aixi que despres de dormir al barri de San Telmo el primer dia, en una d'aquelles (poques) nits que surto a fer uns whiskis sol, vaig anar a petar a casa la Vera. Que bueno que vinistes!! Ha estat una sort enorme trobar-nos, i rapid et dones compte que agraeixes deixar de banda converses com:



Barru: Estoy viajando porque estaba estudiando en Brasil, bla bla bla

Aleatorio: i que estudiaste?

B: Telecos, ingeniería

A: Ole que bien

B: Bueno, digamos que no me ha emocionado mucho la verdad, aunque mi vida ahi ha sido increible y no la cambiaria por nada, lo que es la carrera bastante poco. Ya veremos...

i tenir una conversa com deu mana:

Barru: Iepala, que passa, com estem?? que tal per aqui?

Vera: de puta mare tiu, i que tal tu? quant de temps sense veure'ns, anem a fer unes birres i xarrem

B: I que saps dels de Sancu? el Bulives, l'Armand, el Kaka, el Mamapoyas, bla bla

A: Quines ganes de veure aquella gent tiu

B: ya veus...

Pues ja nomes per aixo ha valgut la pena arribar a aquesta ciutat. Una ciutat enorme, plena d'asfalt i avingudes, on no queda ni un local on posar una botiga, un bar, un restaurant, un teatre, un cinema o un local de tango. Plena de gent, d'argentins d'origen italia i espanyol, de jueus, d'europeus, bolivians i peruans. Vaja, una ciutat on es pot trobar de tot, excepte pau i tranquil·litat. Si bé és cert, que també es plena de parcs i arees verdes on poder donar un passeig, trobar un concert espontani, o qualsevol forma d'art que et puguis imaginar.


La famosa Bombonera

Els 8 o 9 dies que fa que estic per aqui han donat per molt, entre d'altres coses, per assistir a un parell d'events culturals en els que la Vera hi estava involucrada. Realment mai he estat d'anar al teatre i aquestes coses, segurament per mandra i falta d'iniciativa en aquest aspecte, aixi que anar per ser l'amic de ha estat una excusa fantastica. Diumenge passat era una petita obra en un petit teatre alternatiu, cosa molt comu també aqui.



Pero la traca va venir fa uns dies. Es celebrava el Exhivisionismo, una trobada on veure curts documentals i escoltar bona musica en directe, i tota la nit va sortir rodona. Vaig començar com a machaca de fotografia, pero la falta de costum en fer servir camares pepino d'aquestes va fer que deixes a un altre artista en el lloc, tot i que m'ho vaig passar de puta mare. Després, com si del meu primer any a Telecogresca es tractés, em va tocar estar a porta, saludant, entregant el programa i cobrant l'entrada. Del buenris...

Per sort, vaig poder ser present durant l'ultim tram, que va ser de traca i mocador. Primer de tot, un documental que sugereixo que mireu, son tan sols 18 minuts de veritats com temples. Aqui us el deixo: (potser mola mes si el mireu abans de continuar)

http://video.cannabisymas.com/videos/807/despenalizacion-documental-sin-censura-de-la-argentina

Per qui no ho sapigui, a la majoria de paisos d'America del Sud, tenir o consumir marihuana es causa penal. Aixo vol dir que avui en dia hi ha persones a presó, compartint garjola amb violadors, assassins, etc, simplement per fumar-se un porret, per fumar una planta,... ja em diras. Obviament, tot aixo es liderat per les dues pitjors races que existeixen per aqui, politics i policies. De fet, entre lo viscut al Brasil i durant aquests dies, podria escriure linies i linies sobre l'assunto, pero ho deixem per mes endavant o per parlar-ne entre cervecetes.

Pero per si la nit no havia estat rodona, l'ultim concert va ser de llagrimeta. Un noi, amb veu i guitarra, i una noia, amb una veu impressionant, a l'escenari a cantar musiques d'America Llatina. Una bossa, una cubana, una argentina tradicional, una mexicana, senzillament impressionant. Alla estava jo, sentat, emocionat, rient d'alegria i perplexitat, viatjant, maravellat. Buscaré per Internet a veure si us els puc ensenyar, perque valen realment la pena.

Doncs aixo es tot familia. Aqui segueixo, vivint a Buenos Aires como uno mas, amb el meu somriure d'orella a orella. Aquesta setmana tinc pensat postejar algun cop mes pues tinc moltes moltes coses a compartir, i algunes d'elles son idees de les que vui que formeu part, porque sin vosotros no soy nada!!!

Obviament, em despedeixo amb un clàssic...

domingo, 24 de julio de 2011

Por el derecho a la comunicación


Txeta!

Ya hacía demasiados días que no aportaba mi granito de arena al blog, pero es que con esto de estar en los últimos días de proyecto y no parar de trabajar (y visitar...), uno no da a basto de informar a los que se encuentran al otro lado del Atlántico (y a los pocos seguidores de este lado!).

Pues bien, en el último post, os hablé de lo mucho que trabajábamos... con jornadas de 8 de la mañana a 8 de la tarde. Pasando frío, lloviendo, incómodos en el carro... y esta última semana no ha sido menos. Durante los tres primeros días hemos estado trabajando a full, con estudiantes de la Universidad, cuyas opiniones las reservaremos para cuando volvamos, mientras hacemos una cervecita de tranquis, ;-) (Por eso de no hablar de terceros en internet y tal...). Ah! Que me olvidaba, después de aquellas jornadas del post anterior, tuvimos que ir a visitar Riobamba y su "Nariz del Diablo"... no vaya a ser que nos de una sobredosis de trabajo!







Decir que esta semana el tiempo se portó bastante bien con nosotros, ofreciéndonos unos días llenos de sol y buena temperatura, con unas vistas desde los cerros increíbles... rodeados por mantos de nubes hasta que se te perdía la vista, con una niebla caliente que no dejaba ver más allá de nuestras narices, con atardeces bañados por colores rojizos y hasta verdosos que invitaban a dejarlo todo para contemplarlos atónitamente (vale... lo de los colores puede estar alterado, pero lo importante es lo que uno ve, y para mi eran así!)... arcoíris imposibles... En definitiva, momentos que difícilmente se pueden ver en muchas de las grises ciudades en las que vivimos. Como podéis imaginar, nos sentimos muy afortunados de poder vivir esta experiencia.






Tras esos días de trabajo, y con la satisfacción de dejar funcionando la red, con internet en las 2 escuelas y la universidad, decidimos visitar Cuenca aprovechando que el jueves y viernes no disponíamos de personal para movernos a los cerros. De hecho, no os puedo engañar, la red está funcionando de forma provisional, ya que la burocracia de estos países a veces impide ir lo rápido que uno podría y querría, así que para dejarla definitiva, tocará esperar hasta el miércoles de esta semana. Con esas, los tres españoles (los catalanes y el gallego vamos...) fuimos a Cuenca vía Riobamba. Tras 8 horas de buses abarrotados, con olores peculiares y adelantamientos de infarto... llegamos a la homónima colonizada de nuestra tierra y nos sorprendió su arquitectura, limpieza y, sobretodo, su aparente diferencia de capital con el resto de ciudades ecuatorianas visitadas anteriormente.

La visita fue muy interesante, ya que a parte de la ciudad, visitamos las ruinas de Ingapirca y Pumapungo, puntos de interés Inca y Cañari (la cultura que los Incas arrasaron, como los españoles colonos arrasaron la Inca...). El único problema de este fin de semana fue el tiempo... que parece que nos llevamos las nubes por donde vamos, y al llegar a Guaranda de nuevo, todos nos han dicho que ha hecho un sol de justicia. Esperemos que cambie nuestra suerte, aunque tampoco nos podemos quejar tanto, que no estamos tan mal! Sinó mirad la foto del Chimborazo a la vuelta!!







Bueno, vaya tela con la xapilla... tengo que intentar sacar más tiempo porque sino iremos perdiendo seguidores, Barrulas! Por cierto, esta semana llega Roser! Y también Saul! Y en nada también Miki! Así que animaos, que parece que han hecho un puente de España a Ecuador! jejeje. A ver si en el siguiente post puedo poner una foto de familia!


Un abrazo pac@s!



PD: Felicitats Miquel! I… Glòria a Les Santes!!

PPD: El título del post viene por el mural que hay en la pared de una de las escuelas (vease foto!).


-----------------------------------------------------------------------------------------------


Txeta!

It was such a long time since I haven't contribute anything to the blog, but being at the last days of the project, working hard (and visiting too...), it is almost impossible to inform to the people who is on the other side of the Atlantic (and to the few who are on this side!)

In the last post, I talked about how hard we work... with working time from 8 am until 8pm. Freezing weather, raining, uncomfortable at the "carro"... and this last week has been quite the same. During the first 3 days we have been working full, with some students, taking advantage of the Vladis, Patos and Seguns' help to finish the work. Ah! I was forgetting to tell you that, after the working days of the last post, we "had" to visit Riobamba and its "Nariz del Diablo" (sth. like "Devil's nose")... just to avoid an overdose of work!







This week, the weather was very good, giving us days full of sun and warm temperature, with incredible sights from the hills... surrounded by "carpets" of clouds (sorry for my English... I can only say... start to learn Spanish!) until you can lose your sight, with a warm fog that makes you blind in 5 meters, with sunsets full of red and green colours (this information can be not real because of my condition... ;-) ) that invites you to not stop to look at them... impossible rainbows... To sum up, moments you can hardly meet in many of our grey cities. As you can imagine, we feel very lucky of living this experience.






After these hard days of work, and with the satisfaction of the achievement of the network working, with internet at the 2 schools and the University, we decided to visit Cuenca because on Thursday and Friday it was impossible to get a "carro" to work. In fact, I can't lie to you, the network is working temporally, due to the bureaucracy of these countries that makes impossible to go faster than one could or would like, so we will have to wait until Wednesday to leave the network finished. Then, the 3 Spanish (the 2 Catalans and the Galician...) went to Cuenca by Riobamba. After 8 hours of crowded buses, with peculiar smells and breathtaking drivings... we arrived to the little "Cuenca" (in Spain there is the "real" Cuenca, the city was named because it was the city of the "coloniser") and we got surprised its architecture, cleanness and, mainly, its apparently difference of capital with the rest of the Ecuadorians city we have visited before (this is much expensive!).

The visit was very interesting because, a part from the city, we visited the ruins of Ingapirca and Pumapungo, places worth seeing to understand the Inca and Cañari cultures (the Cañaris where the civilisation the Inca destroyed, before the Spanish did the same with the Incas...). The only problem was the weather... it seems we are wearing the clouds with us whatever we go, and we came back to Guaranda, the people we work with told us here it has been the best weekend since we have arrived. We hope our luck to change, although we can't complain so much, "que no estamos tan mal!!"







Well, what a "xapa" (xapa= long and boring speech)... I have to try to find more time because we will miss lots of followers, Barrulas (Barrulas = Tarrulas = Tarru = Big head = the other paco writer)!! By the way, this week Roser is arriving! And Saul too!! And Miki soon!! So take the chance, it seems someone has build a bridge between Spain and Ecuador! hehehe. Let’s see if in the next post I can upload a family picture! ;-)

Hugs Pac@s!


viernes, 22 de julio de 2011

De la pena que me da, no se ni que titulo ponerle

El otro dia aparecio este lamentabke anuncio en la television argentina. No se si en España tambien lo estaran pasando, pero me parecio tan lamentable que queria compartir-lo (queria ponerlo en plan pro pero no supe, es que todavia no me han dado el titulo asi que me queda mucho por aprender)

http://www.youtube.com/watch?v=gPTC4XlYm2s


Un abrazo

P.D Sigo en Buenos Aires y genial, a ver si en unos dias escribo, que ahora tengo partido con unos pacos de 40 tacos que conoci entre cervezas. No se si me pondran de 6 o de 5, estos argentinos estrategicos!!!

sábado, 16 de julio de 2011

Al otro lado del Río

Paseando por Montevideo encontré una de estas tiendas para llamar, así que decidí darle una sorpresa a mi querida madre. La típica conversa de como estas? ya comes hijo? cuidate mucho,... pero que al salir me quedé como un buen rato pensando. Resulta que ellos llegan a Buenos Aires el 12 de agosto, y me preguntó; ¿Y que vas a hacer tanto tiempo hasta entonces?, que gran pregunta!!! tardé unas horas en responder. Quedarme por Uruguay no era sano para mi economia, y largarme a Buenos Aires a no hacer nada tampoco. Pero irme hacia Paraguay o Bolivia para tres semanas me parecía una fumada y tampoco muy económico, así que decidí que me iba a Buenos Aires a trabajar de voluntario.




Era una idea que tenía antes de salir, por lo que ya había movido hilos, pero había ido abandonando durante el transcurso del viaje. Pero tras esos 10 minutos de conversa y tres horas de estar sentado en una plaza con papel y lapiz, decidí que, por varios motivos, me gustaba esa idea. Aún no tengo nada confirmado, espero poderlo hacer y contaros un poco los próximos días.



Para ir de Montevideo hacia Buenos Aires hay varias opciones. Se puede tomar un barco que en 6 horas te cruza el Río de la Plata, ir en autobús, o ser un fumao como Barrulas, que es hacer un poco de todo, incluso el ridículo, y tardar un día y medio viajando de varias maneras. No sé cual es la mejor, pero a favor de la barrulinha es que es la más económica. Obviamente se puede hacer todo a dedo y el coste baja, pero yo hice una mezcla que estuvo genial.



Salí tempranito del hostel y me tomé un colectivo hasta la carretera que salía de la ciudad. Allí, una sorpresa; se me habían adelantado, había un paco con un cartelito. Para no molestarle, ya que a dos es mas dificil que te cojan, me fui 300 metros para adelante. Fueron creo que unas dos horas y tres cigarros, hasta que un paco de unos 50 años paró su Fiat y me cogió. De camino recogimos a un xaval que estudiaba maquinaria agricola y volvía para pasar el fin de semana con su familia. Que gente tan maja y con vidas tan diferentes. 150 kilómetros fue lo que recorrimos, hasta Colonia del Sacramento. Linda ciudad, pero de harto turismo lo que la encarece demasiado, así que me fui directo para la carretera a levantar el dedo de nuevo. Pero esta vez no hubo suerte, y tras tres horas pasando algo de frío, empezó a anochecer. ¿Que hago? dormir en Colonia es dar la pena porque me sale carísimo. Así que me tomé un autobús al pueblo de al lado, Caramelo, del que no tenía ni idea de nada.



Llegué de noche, tarde, y lo único que vi fue un hotel de 3 estrellas al que ni entré. "Muy bien Barrulas, ya has hecho la gracia, y ahora que?" pues tras deambular para arriba y para abajo tiré la tienda de campaña en un parque, me preparé un buen bocadillo de mortadela (que tras tanto tiempo en Brasil donde el embutido queda reducido a jamon dulce me supo a gloria), y a dormir. Al principio estaba algo nervioso, y mas con lo que había pasado en Montevideo y me decía a mi mismo que era un payaso, pero tiré de una de mis principales habilidades, la facilidad para dormir. Y así amanecí.













Entre vacas, jajajajajaja, me reí mucho rato solo. Me preparé mi cafetillo y mi cigarrilo y pa arriba.



De nuevo las atrapadas. ¿Y ahora que hago? hacía mal día, empezaba a llover, pero estaba con fuerzas. Había la opción de tomar un autobús hasta la frontera, cruzar a pie y tomar tren hasta Buenos Aires. Yo quería hacer esa, sobretodo por cumplir uno de mis sueños que es viajar en un tren sudamericano, pero me dijeron que en la frontera no había tren.



Sumando, restando y dividiendo (miento, pregunté a un paco y me lo creí, porque también quería creer en ello), me salía al mismo precio cruzar desde Carmelo en bote que tomar varios autobuses, así que me quedé con la opción fluvial. Pasé la mañana entera paseando por el pueblecito con mi nuevo y efímero gran amigo.

Aquí está mi amigo Fritus!!


Se enganchó a mi cuando estaba en un parque sentado y después me acompañó durante todo el trayecto. Fue la primera vez que "tenía" perro, y es la mejor forma de poder ir hablando en voz alta por la calle y no parecer un loco, a pesar de decir estupideces sin sentido.


Y por último, cruzar el Río de la Plata en Catamarán, lo que aproveché para homenajear a la familia que viajó a Croacia. Me daba la sensación que mientras yo fumaba el cigarrillo en cubierta, los demás estabais dentro, jugando a cartas o durmiendo, y que íbamos hacia la isla de Mjet o de Hvar...





Y para terminar un clásico. Una parte de la ciudad de Montevideo es una península pegada por la parte este, así que por cojones había que poder encontrar una linda puesta de sol, y así fue...




martes, 12 de julio de 2011

Relatos cortos de Montevideo (Perdón por la chapa)

Lunes 11 de julio:

Salí de casa porque se me caía encima, pero no sabía ni a donde ir ni que hacer, ni que pensar ni si este viaje estaba siendo una linda navegación o un camino hacia el naufragio. Había pasado la tarde entera el hostel, lavando ropa, cocinando, leyendo, no quería salir. Hoy por la mañana me habían robado.

Tras comprar un paquete de tabaco y una botella de 200ml de whisky con forma de petaca sigo deambulando por las calles de Montevideo, con la mirada perdida en el suelo, sin fuerzas ni motivación para levantarla. Me sentía como aquella persona mayor que ha perdido todo, sin alicientes para seguir, perdida en la bebida, y eso me hundía más, pero creía necesitar ese whisky. Poco me había importado la pérdida material de esa mañana, pero sí había sido un golpe moral duro. Llevo casi un año en este continente, del que ya conozco sus problemas y los problemas que uno puede tener, pero no los había experimentado, y ya se sabe que la práctica es muy diferente, a veces demasiado, a la teoría.

Llego a la plaza de la independencia. Necesito un lugar amplio, espacioso, necesito sentir que mi alma aún tiene por donde andar. Poco o nada me importa deambular a paso lento por las calles y atraer la atención de otros caminantes que me miran con cierta incertidumbre. Me detengo en frente de de una gran estatua. Levanto la cabeza y así pasan los minutos. Cuando me doy cuenta, veo que no pienso en nada, simplemente sigo triste, perdido, vacío. 120 pesos habían pasado a otras manos, apenas 5 euros, y en algún momento había sufrido por la cámara de fotos, pero seguía conmigo.

Intento hacer algo mas que nada, así que armo un cigarrillo, a paso lento, al mismo ritmo que funcionaba todo en mí hoy. Lo prendo y tras darle algunas caladas me separo a un banco, trato de esconderme. Eran dos chicos, ninguno de ellos alcanzaba la mayoría de edad. Yo estaba disfrutando de la mañana soleada, sentado en frente del mar, leyendo mi nuevo libro de Oneti, "Los Adioses". En cuanto se acercaron a mi ya no me gustó mucho, así que agarré la mochila, de forma disimulada, y volví la mirada al libro, aunque aquello solo fuera un intento de normalizar la situación. El más bajito, y sucio, se sienta a mi lado, muy cerca de mí, cada vez más. Al otro no puedo verlo. En ese instante podría y debría haberme levantado y largado.

Casualmente hoy había recordado que un amigo me pasó un disco que era una fusión de chill-out y ópera, que me acompañó durante lo que parecía ser un naufragio en plena plaza de la Independencia. Todo tomaba tintes muy catastrofistas. El chaval se interesó por lo que leía, pero él, a sus 16 años no sabía hacerlo, o por lo menos eso me dijo, y me pidió que le leyera. No era muy buen libro para aprender y escuchar, pero en aquel momento no sabía o no quería imaginar que a él le importaba un pepino lo que el gringo le leira. Al pasar de página me mira. Estaba sucio, vestía pantalón de chándal roto y una cazadora plumón negra vieja, nada debajo. "¿Te han robado alguna vez?" - me pregunta mirandome fijamente a la cara. Le respondo medio incrédulo que una única vez, que mi país es mas tranquilo. Él me dice que ha estado tres años en prisión por matar a un tío. Yo simplemente agacho la cabeza, intimidado por la situación. Le pide a su socio que se acerque a oír lo que su amigo el gringo estúpido les leía. En ese instante podría y debría haberme levantado y largado.

El cigarro me sabe a gloria aunque no esconde mi estado de ánimo, quizás hasta lo empeora, pues al caer al suelo se acababa todo lo que tenía ganas de hacer. Sigo leyendo el libro en voz alta. Me esfuerzo por intentar que puedan entender alguna cosa, descarto las palabras inglesas, las complejas y añado signos de puntuación, que iluso. Hasta el momento en que el niñato decide que el juego llega a la recta final. "Tenés una moneda?" aquí debería haberle dicho que no, pero ya empezaba a tener prisa por que se largaran y me dejaran tranquilo, pero cometí el error de abrir el bolso y darle 10 pesos.

Dudo de mí, de mi futuro cercano que es el viaje, y pienso que el único motivo para seguir es que dentro de un mes llegan mis padres y mi tía, pero necesito otro cigarro. En el mismo momento que le doy la moneda el chaval me pide todo lo que llevo encima. Se pone las manos debajo de la chaqueta simulando o no, que agarra una pistola. Ahí me doy cuenta de que ya he hecho la gracia. Me pide todo lo que llevo encima o me mata. Cuando no me queda ni una moneda encima, me pide el celular, no tengo, pero sí cámara de fotos, y eso ya es otro negocio. Por suerte, no sé si por su falta de conocimiento o por casualidad, no piensa en ello, y cuando ya me ha vaciado los bolsillos se ríen los dos, aunque siguen conversando conmigo como si todo fuera tan normal.

Poco después, les digo cuatro palabras mal trenzadas y carentes de impacto y me largo. No sé ni que pienso en ese momento. ¿Rabia? ¿Decepción conmigo mismo?¿Miedo?¿Impotencia? ni lo sé, pero estoy jodido. Me gusta hablar de la importancia de experimentar para aprender, pero hoy ha sido una lección dura, interminable, que a muchos se la habrán impartido tiempo atrás, pero me juro que no vuelvo a clase con ese profesor.

Es muy fácil reconstruir los hechos y empezar a enumerar mis errores y las veces que me podría haber ido, evitando el encuentro. Con la cabeza fría creo que no tenía revolver alguno, dudo de si el chaval había pasado ya por la cárcel o aún no, pero me culpo por no haber sabido gestionar mejor esa situación. Hay una cosa de la que se me puede decir que peco a menudo en estos casos, y es de iluso, pero si hay algo que detesto es el pre-concepto, y el marginar a alguien por su aspecto y su situación social. He conversado con 99 personas con aspecto de dejadez, de malvivir, que podrían parecer ser..., pero que simplemente querían charlar un rato y así hicimos, y con uno que me quería joder y me jodió. Hasta me quería pegar por haber pensado que realmente quería que les leyera un poco del libro. En aquel momento sentía que era algo lindo, tanto para mí como para ellos, que quizás no saben leer ni escribir, que tampoco nadie de su familia puede ofrecerles algo tan simple, para algunos, como compartir un rato sentados escuchando una novela, una trama policíaca o un simple breve relato de amor. Habría pasado la mañana entera leyéndoles, pero al final he pasado el día entero retrayéndome.

Al llegar de nuevo al hostel, sin hambre, sin ilusión y sin sonrisa iba a subir a la zotea que había descubierto hoy a beber y intentar tocar la guitarra, aunque fuera solo para no sentirme como un viejo sin rumbo que bebe para olvidar. Por suerte, unos cuantos habían decidido ver una película en familia, "Hagover", y eso me ha hecho salir de ese irracional agujero negro. La película era la típica americana de Las Vegas y jóvenes que se emborrachan y hacen las mil y una estupideces. Hacía tiempo que este género había quedado apartado de mis gustos cinematográficos, pero hoy era justo lo que necesitaba; una película estúpida con la que soltar alguna carcajada y volver a encontrarme a mi mismo.

Pensé en escribir esto cuando estaba en ese agujero, quizás habría quedado mejor, con más ira y rabia, o quizás peor, pero no tenía fuerzas. Hoy quizás ha sido el peor día desde que salí de Fortaleza, haces 42 mañanas, me voy a dormir tranquilo, esperando a que mañana sea el primero de los próximos 41 grandes días.

------------------------------------------------------------------------------------------------

Martes 12 de julio:

- ¿Conocés San Pedro?
- No, no me suena
- Pues allí hay una carcel de alta seguridad. Yo estuve 2 años allá, y te juro que no vuelvo

Así comenzaba la nueva historia de hoy. Eran las 8 de la noche. Yo había llegado a la plaza de la Intendencia de Montevideo antes de las 7. Hay una pantalla gigante con todo esto de la copa America y hoy jugaba Uruguay. Yo creía que era a las 7. Resulta que jugava a las 10. En eso de confirmar la hora me siento con una chica a conversar, y en seguida llega nuestro protagonista, trayendo algo de beber, un porrillo, y una nueva gran historia.

- Yo ya estuve preso un tiempo, y cuando estaba allá no me llamaban por mi nombre, sino por ser el hijo de. Mi viejo se pasó la vida entrando y saliendo de allá, hasta que se lo cargaron. Robaban camiones, y mas de una vez se cargó a algún tipo. Todos acaban igual, y yo no quiero ser un miserble toda la vida. Empecé a trabajar y nos fuimos a un asentamiento a las afueras de Montevideo, con mi esposa y mi hijo. Allí vivíamos entre plásticos, pero yo empecé a construir una choza para mi familia. Yo no quiero que mis hijos sean unos mierdas, yo lo seré siempre, pero mis hijos van a ser gente decente.

El tio era harto expresivo, se movía sin parar. Vestía chandal desgastado y gorro para el frío, pero su aspecto era bueno. Iba y venia, compraba los cigarros a granel.

- Mi mujer y mi hijo también están muertos. Se mataron en un acidente de moto. Se llamaba Anthony (y me muestra su tatuaje en el brazo con la letra A). Es lo único que me queda de él, un puto tatuaje. Y ahora no tengo nada, nada mas que a Laurita (señalando a la chica con la que había empezado a conversar). Ella es increíble, no es ni la mas guapa, ni tiene el mejor cuerpo ni nada de eso, pero por dentro... (y se toca el corazón y pone esa cara de sentir lo que está diciendo, además hablaba alto, así que había atraído la atención de alguno que otro por allí). Pero yo no la merezco, no le puedo dar nada bueno.

Así de repente empieza el partido y dejamos de conversar. Se sienta y se abraza a Laurita, se besan y vemos el partido entre la multitud uruguaya que abarrotaba la plaza. Él se levanta de nuevo y trae vino para todos, y me ordena trabajar de nuevo.

En el medio tiempo, me pregunta sobre mi, y en cuanto respondo que soy español, me corta para intervenir.

(Se mete el dedo en la garganta, queriendo llegar lo mas profundo posible, y con la otra mano señala la zona del hígado). Yo ya estuve en España, llevaba LSD, cocaína. Las llevaba en el esófago (una pequeña contradicción entre palabras y gestos, pero comprensible). En aquella epoca lo tenía todo, o eso creía. Me paseaba por Marbella, en carros buenos de los tipos de allí. Tenía para vivir, beber, drogas, lo que quisiera. Pero todo aquello, mira como me ha dejado, sin nada, no tengo nada, pero no robo, me busco la vida. Quien no come es porque no quiere comer. Si solo tengo 10 pesos no los gasto en marihuana o alcohol, como, lo gasto en comida. Tengo lo que necesito. Lo malo de caer es cuando lo haces desde muy arriba, yo no necesito estar demasiado elevado.

Empieza el segundo tiempo y se sienta de nuevo con Laurita. A todo esto había otro paco entre nosotros. Llevaba una bolsa vieja, ya casi sin pintura, y se tapaba con una gabardina larga y que parecía bien calentita. Tenía 62 años, y era un paco de puta madre. Pasamos todo el segundo tiempo charlando, solo parando cuando Forlán estaba cerca de meterla.

- Yo fui boxeador. Viajé por Uruguay, Argentna, Peru, Paraguay, Chile. Empecé en el 64 hasta el 81. Gané mi plata pero me la gasté casi toda en... (y hace el típico gesto de empinar el codo) y mujeres. Ahora estoy esperando una ayuda de la asociacion de boxeadores para los que nos retiramos y con eso ya me sobra. (Vivía bajo techo, solo, habia tenido una novia, pero tampoco era muy trascendntal en nuestra charla distendida de amigos).

Era un tipo super tranquilo y que me preguntaba muchas cosas sobre mi, sobre el viaje, y chocábamos de manos cada vez que decíamos algo y nos gustaba lo que oíamos. Yo llevaba una pequeña botella de whisky (la de ayer, sin abrir) y pegamos unos tragos. Un grande, muy grande.

Estas historias y muchas mas pueden oirse en horas, pocas horas, a veces en minutos, y te las cuentan con una naturalidad que asusta, pero oirlas es todo una lección que vale la pena escuchar. Hoy ya ha vuelto a ser un gran día, con su paseo matinal, asado en el hostel y charlas de noches. Por cierto, otra pequeña anecdota que la dejaremos en graciosa. Quería conocer la biblioteca de Montevideo, que dicen vale la pena. Cuando esoy cerca, me aproximo a una chica que fuma su cigarrillo con la intención de simplemente preguntar la ubicación exacta. Cuando me ve ir hacia ella se levanta (y aun le queda medio cigarro, así que no me engaña) con la intención de evitarme. Voy hacia ella y le hablo, forzandola a que se pare. Simplemente le pregunto por la biblioteca, y ella, amablemente y tranquila, me responde y vuelve a su sitio a terminar el cigarro. No me jodas!! no sabía que era tan feo. Me afeité y me corté el pelo hace dos días, antes de tomar baño. Vestía un puto jersei y un tejano y calzaba bambas... no sé, pero bueno, el problema lo tiene ella más que yo, no???

P.D: Pero que bé Heavy, com m'agrada que ja siguis aqui amb nosaltres, molt guapos els posts i felicitats per la feina, quin gran equip!

Manos a la obra!


Pues ya tenemos aquí, por fin, el típico post con las fotos del trabajo de campo... subidos a las torres, nerviosos por la altura, pasando frío, templando los nervios para que no se caiga ninguna pieza ni herramienta que haga que tengas que bajar para volver a subir... En definitiva, disfrutando de lo que hemos venido a hacer aquí!

La verdad es que es un placer trabajar con los amigos que hemos hecho en Guaranda y además, rodeados de un paisaje increíble! El lunes, o el "día lunes" como dicen por aquí, hicimos dos grupos, Adri y yo por un lado y Anxo y Pato por otro, para instalar las antenas para el primer enlace "Pachagrón-Lourdes", de unos 14 kilómetros. A mediodía, tuvimos que abortar la misión debido a que los que estaban en Lourdes se vieron invadidos por una nube bien cargada... así que tuvimos que esperar hasta el martes para alinear las antenas y dar por finalizado el enlace. Eso sí, Adri y yo, siguiendo el ejemplo de los indígenas de la zona, cogimos varias habas a ver si cenábamos algo natural! Aquí tenéis algunas instantáneas!


Y hoy martes... el día nos despertó así!


Pero como no hay nada que nos pare, volvimos a hacer dos grupos, esta vez con dos carros, y Vladi, Adrian y yo fuimos a Lourdes todo el día y Anxo, Adri y Pato a Pachagrón y a Cuchicagua. El balance final del día es muy positivo, hemos conseguido internet en el segundo cerro, así que en cuanto conectemos Cuchicagua y reconfiguremos los equipos del cerro, podría haber internet en las escuelas!

La experiencia en Lourdes ha sido brutal. Después de una subida de media hora, lloviendo, a más de 3000 m., tocaba ponerse a instalar las antenas. Vladi se puso a ello mientras Adrian y yo le hacíamos de peones. Como la espera era muy dura, y había ratos que no podíamos hacer nada, tuvimos que buscar refugio en una cabaña, hacer una hoguera, y comer "hornado de Chimbo" (frío, evidently!). Ah! Como podéis ver en las fotos... teníamos que improvisar una mesa para semejante festín, así que le hemos tenido que encontrar otra utilidad a las "Powerstations" que usamos para hacer los enlaces... Si es que nadie puede negar que somos buenos ingenieros!




Y bueno, como siempre gusta ir alternando el trabajo con el ocio, una selección de fotillos de nuestra querida Guaranda y sus calles y gentes!



Y esta es nuestra casa! Que aunque por fuera parezca una ruina, por dentro está del buenris! Como mucho de las cosas de este mundo!


Pues nada, hasta aquí las novedades! Este jueves me toca dar una charla en la Universidad sobre Openstreetmaps (como lo de Bolívia...) y ya iremos a Chillanes, un pueblo perdido en medio de la nada, así que estaremos incomunicados!

Hasta pronto pac@s!


------------------------------------------------------------------------------------------------

So here we have, finally, the typical fieldwork pictures post... climbing up the towers, nervous for the highs, cold, calming the nerves to not misdrop any tool to the ground, so you don't have to get down the tower for nothing... Definitely, enjoying what we came to do!

Actualy, it is a pleasure to work with the friends we have made in Guaranda, and even better surrounded by an awesome landscape! On Monday, or something like "the day Monday" like ecuatorians say in their latin spanish (well... it sounds funnier in the Spanish version, so let your imagination flow or start to learn Spanish!!! ;-) ), we made two groups, Adri and me by one side, and Anxo and Pato, by the other, to install all the antennas for the first radiolink between two hills, Pachagron and Lourdes, about 14 km. At noon, we had to cancel the mission due to the clouds that began to surround Lourdes... so we had to wait until Tuesday to align the antennas to finalize the radiolink. Ah! Adri an me, following the example of the "indigenas" of the zone, we picked some "habas" up to do a natural dinner! Here you can find some pics!



And today Tuesday... the day woke us up with this landscape!!



But there's nothing that can stop us... so we did two groups again, this time with two "carros". Vladi, Adrian and me went to Lourdes, and Anxo, Adri and Pato to Pachagrón and Cuchicagua. the final result of the day iis very positive, since we achieved to have internet in the second hill (Lourdes), so as soon as we connect Cuchicagua and reconfigure the routers, there could be internet at the schools!

The experience in Lourdes has been brutal! After half an hour climbing the hill, under the rain, higher than 3000m. (about 1000 feet for the non I.S. users...) was time to plug the antennas. Vladi began the work while Adrian and me were like his clerks. Due to the hardness of the waiting, and because of the times we couldn't work, we had shelter somewhere. Luckily, we found a cabin, so we made fire and started to eat the famous "hornado de Chimbo". As you can see at the pictures, we must improvise a table to eat, so nothing better than the Powerstation we use for the radio links... Nobody can deny we are good engineers!





Finally, as we have always welcome the mixture of work and spare time, here you can find a small selection of pictures of our loved Guaranda and its streets and people!





And this is our home! Although it seems a ruin by the outside... from the inside is "del buenris"!! Like many things in this world!



So that's all the news by now! This Thursday I have to do a presentation at the University about OpenstreetMaps, and after is scheduled to go to Chillanes, a little village in the middle of nothing, so we will be isolated a few days!

See you soon pac@s!